fragment uit Een stukje hemel
Van achter de ballonnen verkoper komt een lange jongen aangesneld. Zijn colbert wappert aan alle kanten. Hij draagt een vioolkistje op zijn linker schouder, een plastik tas in zijn rechterhand. De tieners beginnen te giebelen. Zwieren hun lange lokken naar links en rechts. De jongen kijkt recht vooruit. Hij gaat tegen een winkelruit staan. Pal tegenover de accordeonist. Ze kijkt op. Ziet hem staan. Glimlacht. Hij mimet vioolspel. Zij schudt nee. Als ze aan het eind van haar lied is, loopt hij naar haar toe. Uit de plastik zak haalt hij een papieren zak met twee boterhammen. Hij geeft een aan het meisje. Ze drinken samen uit haar fles. De jongen veegt zijn mond af. Telt de munten in de baret. Steekt zijn duim omhoog. Zij pakt haar accordeon in. Gooit haar rugzak over haar schouder. Tikt de jongen op zijn schouder en loopt weg. De jongen gaat op haar kruk zit. Klipt zijn vioolkist open. Een paar straten verder gaat de accordeonist op een muurtje zitten. Ze speelt en zingt haar Mexicaanse repertoire. Elkaar duwend en trekkend komen de tieners weer aan. Nu zit ze hieieier! roept er een. Ja echt? vraagt er een spottend.
Een groep Marokkaanse jongens nadert. Elk heeft een andere stoere loop. De langste van de groep loopt voorop. Zwaait zijn schouders van links naar rechts. Achter hem loopt er een, die na elke stap een tel op zijn tenen gaat staan. Het is een koddig gezicht. De meisjes kijken om zich heen. Trekken aan hun rokken. Grijpen naar hun lange haren en gooien hun lokken als serpentines omhoog. De jongens huppen en deinen voorbij. De muzikant begint aan een nieuw lied:Si nos dejan buscamos un rincon cerca del cielo.
Het regent muntjes in de baret. Ineens staat de violist naast de tieners. Hij zet de kruk, de vioolkist en de plastic tas op de grond. Wat zingt ze, vraagt een van de meisjes. We gaan een plekje zoeken dicht bij de hemel… Hij lacht. De muzikant haakt haar accordeon dicht. Staat op.