DE DODE VLINDER (fragment)
De hele familie was naar Parijs gevlogen om Silvio s eerst modeshow bij te wonen. Als grap had Silvio vóór de presentatie van zijn eigen collectie een surprise voor zijn gasten: een parade van de geschiedenis van de mode in de twintigste eeuw. Van de reformkleding naar de mode van de dandy s en de tramps. De revolutie in de mode: de minirok en de futuristische mode kompleet met een astronaut in een space shuttle.
Vervolgens de flowerpowerjurken met Indiaase motieven. De creaties van de fin de siecle, met veel lingerielook.
Het geheel kreeg veel bijval. Fotografen verdrongen elkaar om het meest bijzondere plaatje van de middag te maken. Alicia werd steeds zenuwachtiger. Was dit wel een goed idee? De hele modegeschiedenis in herinnering brengen. Slapende honden wakker maken. Een zware roffel en in een paar sterke lichtflitsen kondigden Silvio s debuut aan.
De eerste mannequins verschenen op de catwalk. Allemaal gestoken in bruine cocons. Ze gingen schuil onder grote zwarte paraplu s. Alicia schoof op haar stoel. Wat moest dit worden? Een lichte ruis zwol aan. Een harp toverde regen uit de geluidsinstalatie. Opeens begon het vlinders te regenen. Een handvol kleurige dagpauwogen zweefden boven de paraplu s. Atalanta s, kleine vosjes, koninginnepage s en icarusblauwtjes vulden de lucht. De mannequins klapten tegelijk hun paraplus dicht. Ritsten hun omhulsels open. Stapten als exuberante vlinders rond. Luid applaus overstemde de harpmuziek. De debuut collectie van Silvio haalde de wereldpers.
Ook zijn overlijden stond in alle kranten. Alicia kijkt naar de kist die bedolven ligt onder rode rozen.
Een nieuwe spreker gaat achter de lessenaar staan. Hij komt haast niet uit zijn woorden. Snuit zijn neus. Haalt hortend en stotend adem. Terwijl Silvio s vrienden hem roemen, worden dvd s van zijn collecties vertoond. Alicia kijkt onopvallend naar haar horloge. Ze zit hier al anderhalf uur. Het lijkt een mensenleven. Jim wordt aangekondigd. Traag loopt hij naar voren. Pakt een glas water van de tafel naast de lessenaar. Hij tikt tegen de microfoon. Haalt diep adem. Schudt zijn hoofd. Houdt zijn linkerhand voor zijn ogen. Snikt schouderschokkend. Een dame leidt hem weg. Het is nu tijd voor de laatste groet.
Terwijl Marco in Rusland voor zijn werk verbleef, bezocht Silvio Artis. Hij maakte aantekeningen bij de voliere. Af en toe maakte hij een foto. Hij miste Marco. Marco was een geweldige fotograaf. Silvio beet op zijn lip. De belichting was een kunst apart. Digitaal een graadje moeilijker dan analoog. Digitale belichting was sowieso al beroerd. Daar had je in deze hoek hier in Artis niets aan. Dat groen van de pauw kon hij niet vangen. Hij wilde dat in taft uitwerken. Hij zag Michelle al op de catwalk. In pauwgroen. Een sleep van minstens drie meter. Hoed van pauweveren. Voile. Goudkleurig. Laat dat maar over aan Jimmy. Hij zou de sluier weer introduceren. De jaren vijftig laten herleven. De vrouw weer honderd procent vrouw. Silvio liep naar de volgede vogelkooi. Kolibrie. Nog zo n juweel van een vogel. Een kleurenpalte om van te watertanden. Hoe noemden de Tainos op Puerto Rico de kolibrie ook al weer? Gueycariga, haren van de zon. Mooier kun je het niet bedenken.
Deze zomer zou een Vogelzomer worden. Zijn hele collectie zal louter uit vogeltinten…