Fragment uit Eilanden
Kun je dat niet vertellen, of heb je een verschijning gehad.
Het is half tien geweest. De zaal stroomt vol. De stoelen die in de kring staan, zijn niet genoeg. De kring wordt groter gemaakt. De leidster zet nog een raam open. De wind trekt aan de vitrage. De leidster zet een ander raam op een kier.Ze neemt plaats en vraagt wie zich niet heeft ingeschreven. Er gaan heel wat handen omhoog. Er wordt gelachen. De leidster haalt haar schouders op. Ze wist dat de workshop VERTEL JE VERHAAL ieder jaar goed werd bezocht. Ze zegt dat het wel de bedoeling is dat men zich inschrijft. We hebben een maximum. Wil iedereen aan bod komen en voldoende aandacht en feedback krijgen, dan moet de groep echt kleiner. Voor deze ene keer zou ze over haar hart strijken.
Na een kort rondje kennismaking komen de verhalen los. Andrea vertelt huilend hoe de kennismaking met haar schoonfamilie aan toe ging. Met haar vriendin had ze de broers en de ouders van haar vriendin al één keer gezien. Nu had ze de familie uitgenodigd voor een lunch bij haar thuis. Andrea was vegetartiër, maar ze had o.a. een zalmsalade en een kippensalade gemaakt. De broers en hun partners stonden in de keuken aan de volbeladen tafel op te scheppen. Een broer zei dat hij wel verwacht had dat Andrea's dochter er ook bij zou zijn. Iedereen zette grote ogen op en uit één mond klonk: 'Heb jij een dochter?' Andrea's bordje aardappelsalade trilde in haar hand. Ze hapte naar adem. Een steek in haar buik trok langs haar dijen naar haar voeten. Ze slikte een vieze smaak uit haar mond weg. Haalde diep adem. Iedereen stond stokstijf naar haar te kijken. Ze kuchte. Zette haar bordje op tafel en zei dat je een kind uit een verkrachting geboren, geen dochter kon noemen. Weer uit één mond: 'Verkrachting?' Ze kon geen woorden vinden om nog een zin uit te brengen. De familie schepte weer op. Nu kreeg Andrea de opdracht om een brief te schrijven naar de ouders die er niet bij waren. Ze zaten in huiskamer te wachten op hun bordje. De zonen zouden een keus maken voor de twee oudjes. Moeizaam liep Andrea door haar eigen huiskamer die helemaal verbouwd was, omdat de familie de bank andersom had gezet. De foulards hadden ze op een hoop gegooid. De tafel uit de hoek getrokken zodat de vaas met bloemen omviel. Weer recht gezet met een plas water er onder. Met als gevolg tot de dag van vandaag een grote vlek op haar antieke tafel. Haar feest was in het water gevallen. Toch probeerde ze een hap te nemen van de lekkernijen waar ze met veel plezier aan had gewerkt. Hoe kon ze ooit vrij en vrolijk deze mensen onder ogen komen? Zoveel horkerigheid had ze nog niet meegemaakt in haar leven. Toch was ze de jongste niet meer.
Andrea rommelt in haar rugzak. Zoekt een zakdoek. Snuit haar neus. Staat op om de doorweekte prop in de prullenbak te gooien. De leidster loopt naar haar toe. Omarmt haar. Zet de prullebak in het midden van de kring. Het is doodstil in de zaal. Alleen het tikken van de klok is te horen.